Schrijven is één van mijn favoriete gespreksonderwerpen. Heerlijk om met andere kinderboekenschrijvers urenlang te bomen over het schrijven zelf én over alle randverschijnselen: uitgeverijen, boekenfeestjes, voorleessessies, schrijfblokkades, schrijfvloedstromen, enzovoorts.
Het leek me daarom een goed idee om les te gaan geven. Dat doe ik, sinds 2007, in Amsterdam, bij Scriptplus. Lekker praten over schrijven met andere enthousiastelingen, tijdens de les ‘Proza voor kinderen’.
Ik ben zelf ook bij Scriptplus opgeleid, onder andere door Mirjam Oldenhave, en geef de kennis nu graag door. Het is trouwens best een pittige cursus/opleiding, er wordt wat van je gevraagd als cursist, en juist daarom vind ik het er zo leuk!

Veel mensen denken dat je vanzelf literatuur moet kunnen schrijven, ‘anders zal het wel niet veel soeps zijn’. Daar ben ik het hartgrondig mee oneens. Voor alle kunstdisciplines zijn er hogere beroepsopleidingen: beeldende kunst, dans, theater, fotografie, etc. Niemand vindt dat raar. Alleen van de schrijver wordt – blijkbaar – verwacht dat hij het vanzelf kan, zonder scholing. Op een ochtend wordt hij wakker en ineens merkt hij: halleluja, de kennis is tot mij gekomen!
Zo gaat dat dus niet. Er is natuurlijk talent nodig, naast doorzettingsvermogen en betrokkenheid, maar daarnaast is het vooral een kwestie van oefenen, oefenen, oefenen. Goede feedback – en met kritiek om leren gaan – is daarbij onontbeerlijk, in mijn ogen.

Manuscripten beoordelen doe ik daarom ook. Ik doe dat het liefst via Scriptplus, dezelfde instelling als waar ik les geef, omdat ik dan geen administratieve rompslomp heb. Die hebben zij lekker! Want ‘rompslomp hebben’ is bepaald géén favoriete bezigheid.

Dus: heb je een manuscript dat ‘het’ nog niet is, wil je het graag verbeteren en heb je daarbij advies nodig, stuur het op naar Scriptplus.
Of schrijf je in voor de opleiding, want daar leer je de kneepjes van het vak, vanaf de basis!